Stadsdichtersgilde

Lintjesregen

Het regent vandaag in Veenendaal

Complimenten, lieve woorden,
die je misschien eerder nog niet
hoorde

Want wie altijd klaarstaat
voor een ander,
zet zichzelf nooit in het
midden

van de aandacht
die wordt gegeven.

~

Het regent vandaag in Veenendaal

Een stortvloed aan gouden zonnestralen
heeft zich vermomd
als felle spotlights

die heel gericht
hun heldere licht
volop laten schijnen

op zij die in de luwte
van de schaduw

meestal bescheiden zeggen:
‘Ach, ik doe gewoon wat ik doe’.

~

Het regent vandaag in Veenendaal

Duizend dikke druppels
vallen glanzend uit de lucht

om in een hemel van koningsblauw
een regenboog te vormen

en zo aan ieder te laten horen

dat het Zijne Majesteit
de Koning heeft behaagd

U vol lof
te decoreren
en al het gedane werk te eren

Want de mooiste bui
van lintjes
die valt speciaal

vandaag.

~

Sanne Heymann, Stadsdichtersgilde Veenendaal
Ter ere van Lintjesregen Veenendaal
Vrijdag 25 april 2025

Pasen

Afgelopen tijd was ik op zoek

naar vrede
in de boekenkast
naar tolerantie
in een mand met was

naar een luisterend oor en
wederhoor, naar het geloof
dat ik verloor

in een betere wereld

Ik zocht, hield moed,
en vond toen in een la

een klein Jezusje van chocola.

Sanne Heymann
Woensdag 16 april 2025
Publicatie De Rijnpost

Regendromen

Perenbomen bloeien wit
en als je heel lang kijkt, verschijnen
er vanzelf regendromen

Tranen stromen
als glinsterende druppels
tussen dauw en

‘Dag’, zeg je

vanonder de paraplu

Je steekt je hand
– die ik zo heb gemist –
uit om me te laten voelen

Hoe zacht de witte bloesem is
Hoe zoet de geur van dromen

Hoe alles voor even
een waarheid is
totdat het wordt ontnomen.

Sanne Heymann
Zaterdag 12 april 2025
Schakelgedicht, Kunstfestival Veenendaal

Treinrit

Opgedroogde koffievlekken, kruimels van gebladerd
deeg. Met mijn koffie-to-go struin ik het gangpad af,
op zoek naar een plek, die schoon is en

leeg als de stoelen van het ‘tweetje’,
waar ik neerplof. Alleen

bij het raam. Een vettig venster op de buiten-
wereld toont de naam van het station, die na het fluitje
steeds verder weg. Steeds verder

weg raast
de trein, de wagon, richting
Veenendaal, Maarn, Driebergen, Bunnik.
De stem van de vrouw van de trein
kan ik dromen. Net zoals de landschappen, de
huizen, de was die op dinsdag altijd buiten,
behalve als het regent.

Controle vlak voor Vaartsche Rijn. De knik, de
glimlach en weer door. Nog even, één halte,
één laatste slok.

De vrouwenstem klinkt,
net als de piepende remmen.

Utrecht Centraal.
De koffie is op.

Sanne Heymann
Zaterdag 12 april 2025, Kunstfestival Veenendaal
Pastichegedicht (op ‘Busrit’ van Wilco)