Stadsdichter

vorige week voelde ik me meer winter dan lente
 

lente is een tijd van nieuw begin
de terugkeer van kleuren, geuren en geluiden
die je al bijna vergeten was
fris, fruitig en vrolijk
 

maar het mooie weer
was nog slechts een enkele zwaluw
de stille week
was nauwelijks stiller dan alle andere weken
de politiek
leek onze toekomst totaal vergeten
en herkauwde eindeloos over de vraag
wie, wat, wanneer, tegen wie, vergeten was
 

vlak voor het paasweekend
moest ik nog snel een boodschap doen
fietsend door de Jan Steenlaan
zag ik de bomen staan
ze stonden in bloei
hun Robijn witte kleur maakte de hele straat
een beetje helderder
en ik kreeg zowaar weer hoop
 

Derk liet zich deze week inspireren door de prachtige witte bloesem in de Jan Steenlaan

ik hoef niet zo nodig te sterven op
een berg
een podium
of een sokkel
voor mij geen
Olympus
Sion
of Ararat
als eindpunt van het leven

mijn leven mag een reis zijn
tot het ultieme eind
geen stilstand op een hoogtepunt
geen fixatie op een mening

ik wil kronkelpaadjes blijven zoeken
geheime doorsteekjes
en doorwaadbare plaatsen
tot aan mijn laatste dag

laat mij dan tussen de braamstruiken
maar een doodlopend weggetje vinden
om te sterven
met een braam op mijn lippen
of een bosbes

Derk schreef dit naar aanleiding van een toespraak van Thierry Baudet op woensdag 24 februari in het stadspark in Veenendaal Die sprak daarbij de zin uit: “Dit is de berg waarop ik wil sterven.” Dit gedicht is meer een taalkundige improvisatie op die zin dan een inhoudelijke reactie op de toespraak.

Wordt het dit jaar met Valentijn
slechts veertien in een dozijn?
Een cliché bos rode rozen
met een hart van chocola
zonder luxe diner voor twee
of een romantisch dagje weg.
 

Misschien dat ijs en weder dienende
ons goedgunstig zijn gediend.
Dan kunnen we picknicken gaan
ergens bij de Roode Haan
of in de buurt van Kwintelooijen
een beetje flik gaan zitten vlooien.
 

Maar ook als de regen bij bakken
de wind alleen maar tegen
restaurants nog gesloten
de creativiteit echt gedoofd
en de bank onze enige toevlucht is
met een eindeloos uitzicht op Chickflix,
 

zal ik met liefde naast je zitten
je dankbaar aankijken
en in je stralende ogen zien
dat ik nog steeds van je hou.
Want ook in deze tijd van chagrijn
blijf ik jouw lieve Valentijn.
 

Derk kijkt alvast vooruit naar Valentijnsdag

Meestal is geluk een kort moment.
Rennen naar de bus, maar die rijdt net voorbij,
je kijkt hem na en ziet, het is lijn 50 niet.

Maar het zou zo mooi zijn, 1 jaar lang gelukkigheid.
Ingepakt in cellofaan, met een roze strik er om.
12 maanden champagne drinken uit kristal.
52 weken knallend vuurwerk in de lucht.
365 dagen goede voornemens die slagen.

Of zijn er geen goede voornemens meer
nu deze tijd er om vraagt voorzichtig te zijn
door flarden wisselende informatie die
onze besluitvaardigheid benevelen
en toekomstplannen in mist doen hullen?

Misschien is mijn beste wens nog wel,
jou liefdevol in de ogen kijken
en zachtjes tegen je zeggen:
ik hoop dat het dit jaar
allemaal een klein beetje mag gelukken.

Dit is de Nieuwjaarswens van Derk voor de Veenendalers.