Stadsdichtersgilde

Vrede
Vrijheid
Vaderland

Als vanzelfsprekend klinken
de woorden

waarvoor zo hard gevochten
werd
gestreden
is
bevochten

Maar niets is

vanzelfsprekend

als jij ver van huis
met familie thuis
op missie bent

Als één enkele voetstap
het verschil uitmaakt
de grens bewaakt
tussen
alles waar het echt om draait

tussen
dood of leven

Als beelden op je netvlies
staan
die, ook na jaren, verder
gaan
van hen die nog slechts
in herinnering
bestaan
omdat ze in dat ver land
zijn gebleven

Als op grijze, dunne grens
de kameraadschap hecht
en het leven echt-
er lijkt te zijn

Het leven

kostbaar
breekbaar
kwetsbaar

blijkt te zijn

Zoals witte anjers
in een veld

groeiend, bloeiend, herinnerend

dat de woorden misschien
vanzelfsprekend

maar de daden dat niet zijn

En dat wij nooit mogen
vergeten

dat

Vrede
Vrijheid
Vaderland

niet zou kunnen bestaan

zonder zij die daarvoor vochten
daarvoor streden
en het bevochten

zonder

de
Veteraan.

Sanne Heymann
Dit gedicht is voorgedragen tijdens de Veenendaalse Veteranenbijeenkomst van Gemeente Veenendaal 2024

Ik sprak laatst een kunstenaar,
licht ongedwongen, zomaar op straat,
we kwamen aan de praat over penseelstreken,
zoals dat dan zo ineens ontstaat.

Over de contouren van meesterschap,
in een werkplaats of aan een bureau
we spraken over de vlakering van het doek,
vergeleken Sfumato en Chiaroscuro.

Ik was nogal nieuwsgierig en vroeg hem vrij direct,
“Wat maakt nou kunst, wat geeft het zijn waarde”.
Een stilte volgde, een frons, grijns,
waarna hij een ogenblik uit mijn ogen staarde.

“De kunst”, zo sprak hij,
“ is niet meer dan een luchtbel,
waardoor de werkelijkheid vertekend.
Soms wat vluchtig, maar mits kundig vastgelegd,
iets – wat voor een ander – de wereld betekent”.

Mijn onvermogen te begrijpen
wat hij eigenlijk wilde zeggen;
werd in mijn gelaat zichtbaar,
en liet hem uitleggen:

voor de een een zepen bol,
die zijn schijnsel slechts kort laat zien
Voor de ander een goed gevormde robijn,
die hij kan vatten, misschien..

De uitwerking van een concept
een beeld dat al langer voor ogen was
of het grijpen van een idee,
dat ontstond zopas”.

“Zojuist, of was u kunstig met taal?
en was dit iets wat ik niet begreep.
Maar het begon mij te dagen
wat hij mij daar net vertelde.

Kunst kan persoonlijk zijn
het komt soms heel dichtbij.
kunst is als een gesprek
zomaar ongedwongen op straat
kunst is als een gesprek
met een kunstenaar die niet bestaat.

Wilco van Doorn
Voorgedragen 28 september voor de opening van de kunstroute-expositie 2024.

De lampion maakt plaats
voor lichtjes, geurkaarsen, lampen.
Het is tijd voor laarzen langzaamaan
in de plas stampen, meer water dan vogels horen fluiten.
De zon verdwijnt langzaam,
tot de nacht overhand krijgt;
de schakelaar verleidt:
zomer dooft, de herfst speelt buiten.

Willemijn Reijmes-Hannessen
Dit gedicht is op woensdag 18 september 2024 gepubliceerd in De Rijnpost.

Deze pion zit als gegoten,
ik zou er in kunnen wonen zo groot.
Blauw, rood, geel, groen, roze,
een saaie kleur is uit den boze.
En als ik naar boven zou kijken,
net ver genoeg,
dan zie ik alle knallende erwten
en trage trektouwtjes voorbijschieten,
het vuurwerk de hemel verkleden,
ik hoor gezang, gelach,
een nieuw levenslied; dan regent het lampjes.
Het giet.

Willemijn Reijmes-Hannessen
Dit gedicht is geschreven ter gelegenheid van de Lampegietersdagen 2024.