Stadsdichter

De eerste keer

geboren worden, een fruithapje krijgen
op bezoek bij peuterspeelzaal Haasje Wip
naar school, huiswerk maken en overgaan
afstuderen, solliciteren, promoveren
steeds een stap verder

maar ook

op bezoek in de Gelderse Vallei
je baan verliezen
of je vriendin
verhuizen naar het Boveneind
uithuilen op de Munnikenhof
twee stappen terug

en dan

een nieuwe zoen
de tweede heup
een andere baan

op weg naar een nieuw normaal
want dat is iets van alle tijden
en voorlopig nog niet voorbij

Derk staat op de dag van veel versoepelingen van de coronamaatregelen stil bij het nieuwe normaal.

bitterballen op de Markt
omeletten op de Sandbrinkstraat
yoghurt-bosvruchten bij het Stadsstrand

we mogen weer
wat meer

olifanten in de dierentuin
James Bond in de bioscoop
Van Gogh in het museum

gereserveerd
op afstand
maar we zijn er klaar voor

de kleren gekocht
de haren geknipt
het vakantiegeld is binnen

tijd om los te gaan
voor de crisis echt losbarst
en we geen cent meer te makken hebben

Dit gedicht is geschreven naar aanleiding van het feit dat per 1 juni de Corona-maatregelen wat zijn afgezwakt..

Dat ik in deze tijd van quarantaine en isolement,
van anderhalve meter en contact via een scherm,
droom van poëtisch picknicken op het stadsstrand,
het stadspark of ergens midden in de stadsakker,
is dat een onverantwoordelijke utopische gedachte?

Verlangen naar vrolijkheid met gezellige mensen,
luisteren naar levende taal die meer dan digi is,
iedereen lekker close in het droge, groene gras,
drinken uit dezelfde beker zonder enige schroom,
mag je dat nog willen in deze angstige tijd?

Ik denk niet aan morgen of komende zomer,
zelfs niet aan een dag in dit lege kalenderjaar,
maar over 2021 zou ik graag weer willen dromen,
over poëzie, muziek en jolijt in de open lucht,
de zomer zou daarvoor een mooie periode zijn.

Misschien is het te vroeg voor deze frivoliteit,
nu kinderen niet eens naar hun ouders kunnen,
en Magere Hein nog steeds zijn messen slijpt,
maar zonder droom wil ik echt niet leven,
en wie wil, droomt maar lekker met mij mee.

Stadsdichter Derk Postma

op Facebook stond deze week mijn hoge woord
ons huwelijk is zojuist verplaatst,
jammer en verstandig reageerden om voorrang
want op dit moment is verstandig belangrijk

maar verstandig is geen poëzie
zij zwijgt, huilt en schreeuwt dartelt en eigenwijst tegelijkertijd
en houdt zeker geen anderhalve meter afstand

als stadsdichter is het mijn taak
kleur te geven aan Veenendaal
met mooie woorden en fijne klanken
de wereld poëtisch in te kleuren

maar ingeklemd tussen vier muren
van angst, onzekerheid en sleur
zijn mooie woorden niet mijn sterkste kant
en zwijg ik naar een leeg vel papier…