bitterballen op de Markt
omeletten op de Sandbrinkstraat
yoghurt-bosvruchten bij het Stadsstrand

we mogen weer
wat meer

olifanten in de dierentuin
James Bond in de bioscoop
Van Gogh in het museum

gereserveerd
op afstand
maar we zijn er klaar voor

de kleren gekocht
de haren geknipt
het vakantiegeld is binnen

tijd om los te gaan
voor de crisis echt losbarst
en we geen cent meer te makken hebben

Dit gedicht is geschreven naar aanleiding van het feit dat per 1 juni de Corona-maatregelen wat zijn afgezwakt..

Dat ik in deze tijd van quarantaine en isolement,
van anderhalve meter en contact via een scherm,
droom van poëtisch picknicken op het stadsstrand,
het stadspark of ergens midden in de stadsakker,
is dat een onverantwoordelijke utopische gedachte?

Verlangen naar vrolijkheid met gezellige mensen,
luisteren naar levende taal die meer dan digi is,
iedereen lekker close in het droge, groene gras,
drinken uit dezelfde beker zonder enige schroom,
mag je dat nog willen in deze angstige tijd?

Ik denk niet aan morgen of komende zomer,
zelfs niet aan een dag in dit lege kalenderjaar,
maar over 2021 zou ik graag weer willen dromen,
over poëzie, muziek en jolijt in de open lucht,
de zomer zou daarvoor een mooie periode zijn.

Misschien is het te vroeg voor deze frivoliteit,
nu kinderen niet eens naar hun ouders kunnen,
en Magere Hein nog steeds zijn messen slijpt,
maar zonder droom wil ik echt niet leven,
en wie wil, droomt maar lekker met mij mee.

Stadsdichter Derk Postma

op Facebook stond deze week mijn hoge woord
ons huwelijk is zojuist verplaatst,
jammer en verstandig reageerden om voorrang
want op dit moment is verstandig belangrijk

maar verstandig is geen poëzie
zij zwijgt, huilt en schreeuwt dartelt en eigenwijst tegelijkertijd
en houdt zeker geen anderhalve meter afstand

als stadsdichter is het mijn taak
kleur te geven aan Veenendaal
met mooie woorden en fijne klanken
de wereld poëtisch in te kleuren

maar ingeklemd tussen vier muren
van angst, onzekerheid en sleur
zijn mooie woorden niet mijn sterkste kant
en zwijg ik naar een leeg vel papier…

 
alles is relatief

in de week dat ik negen keer
drijfklets ben geregend
zeven keer wegwaaide
door vijandige tegenwind
en vijf kilometer moest lopen
met mijn gazelle aan de hand
vanwege drie lastige lekjes in mijn achterste band
zijn wij uitgeroepen
tot fietsstad van twintig twintig
 
hoe vaak ben ik verfoeid
als ik aan de verkeerde kant van de weg zoefde
soms zelfs over de stoep
mijn fiets parkeerde
waar dat gemakkelijk maar duidelijk verboden was
of snel nog even overstak als het eigenlijk niet meer kon
 
nu zing ik vol trots uit volle borst een ode op het zangfietspad
voor al die noeste pedaalridders
die kromgebogen tegen de wind
zichzelf een weg banen
in de Veense stadsjungle
ruim baan voor fietsend Veenendaal
alle stoplichten op groen voor de tweewieler
vooral als het regent

Stadsdichter Derk Postma schreef dit gedicht ter ere van het feit dat Veenendaal door de Fietsersbond is uitgeroepen tot Fietsstad van Nederland.

Waar gaat het heen met Veenendaal?
Je kunt daar wiet roken
onder de rook van de sterke arm.

Hardlopen is er letterlijk
een aanslag op je benen.

De prijs van lachgas
is hier ook een lachertje:
twee ballonnen
voor de prijs van één.

En hoe explosief
zijn de graafwerkzaamheden
op het Horecaplein?

Laat ik de boel niet opblazen,
het verdachte object
was slechts een waterpomp.

Toch wordt het wel weer tijd
voor een weekje vredelievendheid.

December is een maand vol heerlijke avondjes.
Ja, makkers staakt uw wild geraas.
Want wie zoet is, krijgt lekkers,
vrede op aarde,
en een gelukkig 2020.
 

Dus nu zijt wellecome
naar wie we normaal nooit omzien.
Buurthuis, kerk en Rotary
organiseren een dertiende maand
waarin oud, arm of eenzaam,
met lekkernijen, diners, paketten en concerten
extra licht in de duisternis wordt gebracht.
 

Dan blijft het hopen
dat er na zo’n zalig uiteinde
ook een gelukkig nieuwjaar zal volgen.
Maar dat zien we in januari wel weer.