Treinrit

Opgedroogde koffievlekken, kruimels van gebladerd
deeg. Met mijn koffie-to-go struin ik het gangpad af,
op zoek naar een plek, die schoon is en

leeg als de stoelen van het ‘tweetje’,
waar ik neerplof. Alleen

bij het raam. Een vettig venster op de buiten-
wereld toont de naam van het station, die na het fluitje
steeds verder weg. Steeds verder

weg raast
de trein, de wagon, richting
Veenendaal, Maarn, Driebergen, Bunnik.
De stem van de vrouw van de trein
kan ik dromen. Net zoals de landschappen, de
huizen, de was die op dinsdag altijd buiten,
behalve als het regent.

Controle vlak voor Vaartsche Rijn. De knik, de
glimlach en weer door. Nog even, één halte,
één laatste slok.

De vrouwenstem klinkt,
net als de piepende remmen.

Utrecht Centraal.
De koffie is op.

Sanne Heymann
Zaterdag 12 april 2025, Kunstfestival Veenendaal
Pastichegedicht (op ‘Busrit’ van Wilco)

Een nieuw jaar, een nieuw
begin er maar aan.
Beste wensen
worden al gauw goede wensen,
levens verbeterende dromen,
die zijn opgehoopt met de tijd.

Een beetje zon, niet te veel regen,
veel voorspoed, een beetje tegen
en bovenal een gezond leven.

De beste wensen vervliegen,
dus maak voor je beste mensen genoeg tijd!

Dit gedicht van Willemijn Reijmes-Hannessen is op woensdag 15 januari 2025 gepubliceerd in De Rijnpost.

(Ik ben) alles
Langzaam kruip ik door de kaft
van het boek, duik in het papier en doe mijn duikbril op,
want stel je voor dat ik iets vind wat ik helemaal niet zoek?
Ik loop verder met doorgewinterde letters zij aan zij,
die zachtjes zeggen: volg mij, volg mij.
Terwijl ik buk vermijd ik nog net een
sluwe papier
snee. Gedwee dwaal ik verder
en plots lees ik ‘alles’ en verslind het waar ik bij sta, overwin er de liefde mee, de hoogte en diepte,
schilder er sierlijke sterren mee waardoor ik alles beter zie
zitten en val
in een droom met alleen maar goede beats.
Lees op m’n best, want dit is pas
alles of niets.

Dit gedicht van Willemijn Reijmes-Hannessen hing in maart 2025 in de Bibliotheek

Op 5 juli 2021 is de gemeenteraad van Veenendaal akkoord gegaan met een voorstel van Ali Groebe, Jaap Pilon en Bert van den Bos om dertien Stolpersteine in Veenendaal te plaatsen.  Stolpersteine, in het Nederlands struikelstenen genoemd, herinneren aan de Joodse (en andere) slachtoffers van de Holocaust tijdens de overheersing door het Nationaal-socialisme. Na intensieve arbeid is het gelukt de dertien Stolpersteine op 22 november 2023 daadwerkelijk voor de woningen van door de Duitsers uit hun huizen verdreven Joden te plaatsen. De struikelstenen zijn stuk voor stuk door de bedenker, de Duitse kunstenaar Gunter Demnig in de trottoirs in Veenendaal geplaatst. In het bijzijn van opperrabbijn Jakobs, rabbijn Katz, burgemeester Gert Jan Kats, scholieren van de vier middelbare scholen, violiste Mirjam Veeger en vele anderen werd in de Hoofdstraat op diezelfde 22 november 2023 een indrukwekkende ceremonie gehouden. Op donderdag 10 april as. zullen twee van de initiatiefnemers van de Stolpersteine in Veenendaal, Ali Groebe en Jaap Pilon, een presentatie geven onder de titel “De lange weg naar Stolpersteine in Veenendaal”. Het verhaal begint met de geschiedenis van de Joden in Veenendaal, de bouw en afbraak van de synagoge aan het Verlaat en de geschiedenis van de Joodse Begraafplaats aan de Parallelweg. Vervolgens zullen Ali en Jaap vertellen over wat er zoal is komen kijken bij het realiseren van het Stolpersteine-project in Veenendaal. De voorbereidingen, het intensieve onderzoek, contacten met de nabestaanden van Joodse slachtoffers, het bezoek aan de werkplaats waar de Stolpersteine met de hand worden vervaardigd achter het Goethe Instituut in Amsterdam, enzovoort. De presentatie gaat gepaard met indrukwekkende foto’s en filmmateriaal. Ook zal Miriam Veeger opnieuw haar vioolspel laten horen. Het Cultureel Café Veenendaal nodigt je uit om het bijzondere verhaal van de Stolpersteine in Veenendaal op donderdag 10 april as. bij te wonen in ZaZu aan de Tuinstraat 100. De aanvang van de avond is om 20.00 uur. Inloop 19.30 uur. De toegang is gratis.

Er is nog zoveel om over te dichten

Er is nog zoveel om over te dichten.
Kijk maar eens om je heen in Veenendaal.
Een dichter kan zijn pijl op alles richten
en gaat poëtisch met dat alles aan de haal.
De rode rozen en die and’re bloemen.
In buurmans tuin, maar ook in de natuur,
dat zijn er al te veel om op te noemen
en zetten ’s dichters hart in vlam en vuur.
Er zijn in Veenendaal nog zoveel fraaie vrouwen,
met zwoele lippen en een kuiltje in hun wang.
Een dichter mag platonisch van ze houwen
en ze bezingen in zijn honingzoete zang.
Het bruist in deze stad aan alle kanten.
Er gebeurt het hele jaar van alles wat.
Dat is voor ons dan ook het int’ressante:
we graaien in een bodemloze schat.
En dan is er nog Veenendaals historie:
de turf, maar ook sigaren, én de wol.
We sloopten wel het meeste van die glorie,
maar wat er wás, stort onze harten vol.
En daarom blijven wij voorlopig schrijven.
Voor ons voelt dat beslist niet als een straf.
De zinnen borr’len op in onze lijven.
Oh nee, u bent nog lang niet van ons af!

Mats Beek