Ik sprak laatst een kunstenaar,
licht ongedwongen, zomaar op straat,
we kwamen aan de praat over penseelstreken,
zoals dat dan zo ineens ontstaat.

Over de contouren van meesterschap,
in een werkplaats of aan een bureau
we spraken over de vlakering van het doek,
vergeleken Sfumato en Chiaroscuro.

Ik was nogal nieuwsgierig en vroeg hem vrij direct,
“Wat maakt nou kunst, wat geeft het zijn waarde”.
Een stilte volgde, een frons, grijns,
waarna hij een ogenblik uit mijn ogen staarde.

“De kunst”, zo sprak hij,
“ is niet meer dan een luchtbel,
waardoor de werkelijkheid vertekend.
Soms wat vluchtig, maar mits kundig vastgelegd,
iets – wat voor een ander – de wereld betekent”.

Mijn onvermogen te begrijpen
wat hij eigenlijk wilde zeggen;
werd in mijn gelaat zichtbaar,
en liet hem uitleggen:

voor de een een zepen bol,
die zijn schijnsel slechts kort laat zien
Voor de ander een goed gevormde robijn,
die hij kan vatten, misschien..

De uitwerking van een concept
een beeld dat al langer voor ogen was
of het grijpen van een idee,
dat ontstond zopas”.

“Zojuist, of was u kunstig met taal?
en was dit iets wat ik niet begreep.
Maar het begon mij te dagen
wat hij mij daar net vertelde.

Kunst kan persoonlijk zijn
het komt soms heel dichtbij.
kunst is als een gesprek
zomaar ongedwongen op straat
kunst is als een gesprek
met een kunstenaar die niet bestaat.

Wilco van Doorn
Voorgedragen 28 september voor de opening van de kunstroute-expositie 2024.

De lampion maakt plaats
voor lichtjes, geurkaarsen, lampen.
Het is tijd voor laarzen langzaamaan
in de plas stampen, meer water dan vogels horen fluiten.
De zon verdwijnt langzaam,
tot de nacht overhand krijgt;
de schakelaar verleidt:
zomer dooft, de herfst speelt buiten.

Willemijn Reijmes-Hannessen
Dit gedicht is op woensdag 18 september 2024 gepubliceerd in De Rijnpost.

Deze pion zit als gegoten,
ik zou er in kunnen wonen zo groot.
Blauw, rood, geel, groen, roze,
een saaie kleur is uit den boze.
En als ik naar boven zou kijken,
net ver genoeg,
dan zie ik alle knallende erwten
en trage trektouwtjes voorbijschieten,
het vuurwerk de hemel verkleden,
ik hoor gezang, gelach,
een nieuw levenslied; dan regent het lampjes.
Het giet.

Willemijn Reijmes-Hannessen
Dit gedicht is geschreven ter gelegenheid van de Lampegietersdagen 2024.

De geur
van zonnebrand, barbecue en
zoete aardbeien op beschuit-
kruimels

in je schoot

smelt het ijs, plakt
de nacht en zoemt de
mug onzichtbaar voor het wapperen
van je hand

Eindeloos

rozig zijn de dagen
en de stukjes huid
langs de bandjes van je

zomerjurk.

Sanne Heymann
Dit gedicht is op 21 augustus 2024 in de Rijnpost gepubliceerd.

Zomerdans

Als de zon danst met de regen,
blote voeten op het stadsstrand,
de surfvijver met uitgeworpen hengel,
volle terrassen in het centrum.

Als de zon danst met de regen,
‘t Veen verlaten naar een warmer oord?
of blij met het overdekt zwemmen,
en een boek van de bibliotheek.

Bouwdorp of bijbelweek,
buurtbarbecue onder de partytent,
misschien met geheven glas,
en een zonnesteek.

Als de zon danst met de regen,
en de regenboog mag schijnen,
krijgt uw zomer vast alle kleur,
die het nodig heeft.

Wilco van Doorn
Stadsdichtersgilde Veenendaal